He, he, dat lucht op!

Afgelopen vrijdag was het zo'n dag. Toen ik m'n ogen open deed, dacht ik:'Ik kan nu echt niet meer langer wachten. Er moet nu gewoon een kind komen. Vandaag nog!' Ineens hadden we er helemaal de balen van. Nou ja, ik in ieder geval. Raoul is solidair. We zijn nu ruim 9 maanden adoptiezwanger. Toen de zwangerschap pas een feit was, voelde alles zo dichtbij. We hadden een echte mijlpaal bereikt. En als er iemand vertelde dat ze zwanger was, zei ik heel trots dat ik ook (adoptie)zwanger was. Maar bijna al deze mensen hebben hun kindje inmiddels en wij zitten nog steeds met lege handen. Sterker nog, we hebben geen flauw idee wanneer deze zwangerschap in een vreugdevolle vereniging met een kind zal leiden. Toen ik eenmaal gal begon te spugen, was het hek van de dam. 'En we krijgen maar 4 weken adoptieverlof, terwijl anderen 4 maanden zwangerschapsverlof krijgen. (Raoul: Tssss) Ik moet dus onbetaald verlof opnemen. (Raoul: belachelijk!) Zit jij in de vakantie met een familie bacterien op de bank. (Raoul: krachtterm) En gisteren regende het. (Raoul: niet te geloven)' Na een kwartier konden we echt niets zinnigs of onzinnigs meer verzinnen om op af te geven en ploften we ontspannen en voldaan met een kop koffie op de bank, terwijl Raoul droog opmerkte:'He, he, dat lucht op, vind je niet!'