Wachten, geduld en onzekerheid

Soms is er geen touw aan vast te knopen. Wie krijgt waarom en wanneer een kind toegewezen. Het is ons een raadsel. Sommige stellen die sinds september 2006 op de wachtlijst stonden, hebben al een kindje. Dat terwijl de laatste drie voorstellen voor wachtenden sinds juli en augustus 2006 waren. Deze laatste drie gingen allen voor een tweede of derde kindje. Misschien heeft dat ermee te maken?! In ieder geval is de onzekerheid groter dan ooit. Je zoekt toch allerlei manieren om de wachttijd die je nog rest enigzins in te schatten. Maar eigenlijk is dat onmogelijk gebleken. Pas als je in de hoogste regionen van de wachtlijst verkeerd, kun je gespannen op HET telefoontje wachten. Daar zitten wij nog niet. Nog even geduld hebben dus. (zucht, alweer...)

Overal in adoptieland horen we dat de wachttijden enorm oplopen. Waarschijnlijk heeft dat mede te maken met de gang van zaken in China. Een hoop kanalen sluiten tijdelijk of voor langere duur. Ook Nigeria doet geen intake-gesprekken meer voor kinderen tot 36 maanden. Wij hebben dus geluk gehad! Hopelijk horen we nog net bij de groep, die binnen een jaar een voorstel krijgt.

Maar ach, alles verbleekt eigenlijk als je de situatie van Astrid en Puseletso in ogenschouw neemt. Eerst een dochter krijgen. Iedereen vol trots op de hoogte stellen. Felicitaties uit alle windstreken krijgen. Je hele wereld staat op de kop. Papierwinkel regelen. School bezoeken. En uiteindelijk vol verlangen afwachten, wanneer je jouw dochter mag ophalen. Totdat het schokkende telefoontje je bereikt, dat een nieuwe minister tegen adoptie is en alle gedane voorstellen bevriest. Ineens is het niet meer zeker of Puseletso wel je dochter is. En dan is er opnieuw de onzekerheid van wachten... Astrid, hier leeft iedereen gigantisch met je mee. We hopen dat alles met een sisser afloopt.