Hallo allemaal,
Hier het eerste bericht uit Lagos. Het is ons nog niet gelukt om foto's te uploaden, dus daarom maar even geschreven tekst. Onze eerste ontmoeting met Isabel was heel ontroerend. Door vertraging van de vlucht en perikelen op de luchthaven met de rolstoel, kwamen we pas rond middernacht bij het huis van miss Aino aan. Nadat we de koffers naar boven hadden gebracht, haalden de verzorgster Cecilia en de werkster Agnes, Isabel uit de keuken. Ze lag in een maxi-cosi zeer vast te slapen. Een ontzettende lieve, mooie, dappere baby, waar we op slag verliefd op waren. We kunnen nu soms nog niet geloven dat ze echt bij ons hoort en door niemand meer wordt afgenomen. We kunnen haar eigenlijk niet met woorden omschrijven. We voelen ons intens gelukkig met haar en genieten van iedere minuut. Alles is geweldig. De geluidjes die ze al maakt, de gulle lachen die we krijgen toegeworpen. Gisteren hebben we haar voor het eerst horen lachen, toen ze met papa vliegtuigje speelde. Geweldig! Ze is goed gevoed en goed ontwikkeld. In onze armen kan ze al staan en ze kan ook al zitten. Daar zijn we natuurlijk apentrots op.
Voor wat betreft onze rechtzaak, ziet het er niet zo veelbelovend uit. We hoorden van mister Moses dat de rechter op vakantie is en wanneer deze terugkomt is onbekend. Verder deelde hij ons mede dat de adoptieprocedure in Nigeria momenteel zeer stroef verloopt en dat we rekening moeten houden met een lang verblijf. Helaas zal het er voor Raoul dus waarschijnlijk niet inzitten om tot het einde te blijven. We blijven positief, want in Nigeria kunnen dingen vrij plotseling veranderen. Misschien hebben we wel een beetje geluk!
De stad Lagos op zich is een belevenis. Prachtige hagedisssen in allerlei kleuren(grootte 40 cm) schieten hier over de muren. Op de hoofdwegen, hap je naar adem vanwege de uitlaatgassen. Ongelofelijk. Net alsof je in de garage de auto laat lopen. De foto's en beelden op tv over derde wereldlanden, zien we hier in levende lijve. Vrouwen met grote manden op hun hoofd. Kartonnen huisjes onder bruggen waar mensen in wonen. Kinderen in vodden langs de weg. Overal open riool. De meeste mensen leggen er een plank overheen en stallen daar hun verkoopwaar uit. Ook erg veel verschillen. Mensen in pak met auto's en beveiligde huizen, terwijl in dezelfde straat schrijnende armoede zichtbaar is. Werktijdenwet is hier ondenkbaar. De wachter voor de poort van onze compound verblijft er ' gewoon' 24 uur per dag.
Ook Cecilia en Agnes maken lange dagen en veel uren. We hebben er respect voor hoe ze alles draaiende houden. Wel hebben we er moeite mee hoe er soms met de kinderen wordt omgegaan. Zij zien er zelf niets in. Dit is voor hen gewoon de manier waarop men in Nigeria met kinderen omgaat. Gezien de levensomstandigheden hier kunnen we ons voorstellen dat prioriteiten anders liggen en zij vanuit een totaal andere invalshoek tegen het leven en kinderen aankijken. Hoe dan ook, we zijn dolblij dat Isabel nu bij ons is.
We zitten hier in een redelijk koel seizoen. Raoul zweet zich desondanks een ei uit, maar ik voel me er kiplekker bij. Isabel is erg kouwelijk aangelegd en moet 's nachts goed ingepakt worden, anders wil ze niet slapen. Dat zal wat worden in Nederland. Hopelijk een warm najaar!
Tot zover de berichten uit Lagos. Nu we eenmaal weten hoe en waar te internetten, zullen we dat vaker doen. We hebben een aantal sms-jes niet beantwoord, omdat we wat problemen met de telefoon hadden. Alles gaat nu weer goed, maar we proberen zoveel mogelijk te reageren via internet, zolang we in Lagos zijn.
Heel veel liefs en groetjes van Raoul, Sanne en Isabel.
